شخصی به ظاهر انسان

بی تو این شهر برایم قفسی دلگیر است 
شعر هم بی تو به بغضی ابدی زنجیر است
 
آنچنان می فشرد فاصله راه نفسم
که اگر زود ، اگر زود بیایی دیر است
 
رفتنت نقطه ی پایان خوشی هایم بود
دلم از هرچه و هر کس که بگویی سیر است
 
سایه ای مانده زمن بی تو که در آینه هم
طرح خاکستریش گنگ ترین تصویر است
 
خواب دیدم که برایم غزلی می خواندی
دوستم داری و این خوب ترین تعبیر است
 
کاش می بودی و با چشم خودت می دیدی
که چگونه نفسم با غم تو درگیر است
 
تارهای نفسم را به زمان می بافم
که تو شاید برسی حیف که بی تاثیر است